De naam Gargantua wordt nu geassocieerd met Rabelais, maar deze reusachtige figuur bestond al langor voor de 16e eeuw.
Specialisten zijn het niet eens over de oorsprongong en verschijningsdatum van deze figuur, die vooral in Frankrijk en Groot-Brittannië voorkomt.
Sommigen suggereren een figuur uit de Keltische cultuur, anderen uit nog vroegere tijden, terwijl sommigen neigen naar de Middeleeuwen.
Hoe dan ook, Gargantua hield van zijn wandeling door Lozère!
WaterspuwerTreed binnen in de denkbeeldige wereld van ...
Gargantua
Enig bewijs? Er is genoeg!
Hij liet zijn linkerhoef achter in Chateauneuf-de-Randon en zijn rechterhoef op het Signal de Randon. Bovendien zijn deze hoeven de oorsprong van het akkerland in Quézac!
Door zijn hoeven te schudden na het ploegen, liet hij een goede bodem achter waarop hij linzen kon verbouwen.
Hetzelfde zou gelden voor de Puechs des Bondons, de hopen aarde die deze goede reus van zijn schoenen verwijderde.
Hij stond dicht bij de mannen en was zeer behulpzaam.
Hij sneed hout voor de weduwen, ploegde de velden…
Maar hij was ook erg goed met herders.
Het enige verschil is de grootte van Gargantua’s paleis!
Ik vind het geweldig dat ze enorme boerderijen hebben op de Causse Méjean of in Le Thort, vlakbij Langogne.
Al dit werk maakt hongerig en dorstig, en het was tijdens een van deze hunkeringen dat Gargantua de Pas de Soucy installeerde!
Hij zat midden in een wandeling door de Gorges du Tarn toen hij echt honger kreeg.
Hij besloot een dam te bouwen met grote rotsen en de vis met zijn blote handen te vangen. De mannen lieten de dam te kolossaal achter om te ontmantelen!
GargantuaDe baronnen van Gévaudan
Legendarisch
Wapen ApchierEen jongeman van eerlijke komaf uit Mende wilde naar Parijs om een betere fortuin te zoeken.
Hij werd naar het hof van de koning van Hongarije gestuurd.
Hij vervulde zijn opdracht met zoveel ijver dat hij de vertrouweling van de koning werd.
Zijn toenaderingen tot het koninklijk paleis openden het hart van de enige dochter van de koning voor hem.
Maar daar was niets griezeligs aan, want het erfgename van de troon van Hongarije kon niet trouwen met een herder uit de Gévaudan.
De ongelukkige huwelijkskandidaat had geen andere keuze dan degene van wie hij hield te ontvoeren.
Overtuigd van de adellijke afkomst van haar geliefde, verzamelde het jonge meisje juwelen en ringen.
Ze trok zich terug in haar kamer, deed alsof ze ging bidden en ging er in het geheim op uit om zich bij haar minnaar te voegen. Ze reden zonder te stoppen tot aan Gévaudan.
Ze trouwden en kregen zeven mannelijke kinderen. Maar de middelen raakten al snel op en het jonge echtpaar werd gedwongen om hun drie oudste kinderen al vroeg in de leer te laten gaan. De eerste werd timmerman, de tweede metselaar en de derde draaier.
Ondertussen was de koning van Hongarije op zoek naar zijn dochter en vermoedde dat ze met haar adviseur naar Gévaudan was gegaan. Hij stuurde een escorte om zijn dochter terug te halen.
Toen hij hoorde dat de koning aankwam, vluchtte de jongeman, maar het toeval wilde dat twee kapiteins van de koninklijke garde in zijn huis waren ingekwartierd.
De prinses, bang om herkend te worden, liet zich niet zien.
De koning hoorde dat de vrouw die in het huis van zijn twee kapiteins woonde, ondergedoken was en wilde weten waarom.
Wapen Canilac
Wapen van TournelHij riep haar voor zich. De jonge vrouw gehoorzaamde en kwam nederig om vergeving smeken.
Het huis was overvol en ze moesten het huis verlaten.
De drie oudste kinderen kwamen met hun gereedschap: een bijl voor de timmerman, een hamer voor de metselaar en een draaibank voor de draaier.
De koning wilde niet terugkeren naar Hongarije, dus deed hij afstand van zijn titels en kocht Gévaudan, dat hij tot een graafschap had gemaakt.
De kroon van het graafschap ging naar zijn schoonzoon en hij reserveerde het bisdom voor zichzelf.
De schoonzoon stierf als eerste en kreeg dus de bisschop de titel van graaf. Hij verdeelde het gebied vervolgens in zeven baronieën voor zijn kleinzonen.
Daarom draagt de eerste baron van Gévaudan de naam Baron d’Hacher (Apcher), de tweede Baron de Pierre (Peyre) en de derde Baron du Tournel. De andere vier: Randon, Canilhac, Cénaret en Florac namen de naam aan van het land dat hun was toegewezen.
De laatste baronie, Mercœur, was niet recent opgericht.
Saint-Privat
Gregorius van Tours, biograaf van de koningen van Frankrijk, vertelt ons het verhaal van Saint Privat.
Scène uit het martelaarschap van de heilige PrivatIn de 3e eeuw nam Saint Privat, bisschop van Gévaudan, het initiatief om de Gabales te evangeliseren.
De Gabales, inwoners van Gévaudan, geloofden tot dan toe in natuurkrachten (donder, water, enz.).
De bisschop trok rond in Lozère om de bevolking te bekeren en trok zich daarna terug in een grot aan de rand van de Causse de Mende om te bidden.
Ondertussen leidde Chrocus, leider van de barbaarse Alamans, zijn plundertroepen naar Gévaudan in 258 en stak het land in brand.
De Gabales zochten hun toevlucht in Grèzes en ondanks de barbaarse belegering gaven ze zich niet over.
Chrocus en een groep mannen gingen naar Saint Privat en brachten hem terug naar hun dorp.
De barbaren zeggen dat hij hen moet beschermen. Hij weigerde.
Ze willen dat hij bevriest, maar dat doet hij liever niet.
Als vriespunt werd hij in een auto gezet met een stoker en keek over de top van de zaak toe terwijl de deur werd gesloten voor spoilers.
Hij zijn neergestort op de heuvel van Bourreau, ofar nu de kathedraal staat.
Privat is nu een echte held.
Nog belangrijker waren zijn huis en de grot waar hij zijn thuis had. Dit was een van de redenen waarom Mende zo’n grote stad was, die in de 10e eeuw de hoofdstad van Gévaudan werd.
Sainte-Énimie
LegendarischZe waszus van Dagobert, koning van de Franken, en ze was een grote schoonheid, waar de knapste mannen van Europa jaloers op waren. Maar de jonge vrouw had haar leven voor God gekozen en was bang om gevonden te worden. Natuurlijk werden ze niet beschermd en de monarchie organiseerde een conflict.
Enimie gaat God smeken om haar niet te laten trouwen, maar op de ochtend van de bruiloft wordt ze getroffen door melaatsheid wakker. De huwelijkskandidaat weigert te trouwen en de andere huwelijkskandidaten vertrekken. Ze heeft gewonnen.
Ze heeft veel moeite gedaan om haar te vinden in een situatie waarin ze een pak slaag moet incasseren in het water van Burle in Gévaudan.
Ze verliet Parijs met een escorte en reisde naar Gévaudan, waar herders haar naar de wonderbaarlijke bron leidden. Ze baadde er en onmiddellijk verdween de lepra. Maar als je het roer overneemt, zie je het geheel. Ze proberde het opnieuw, maar elke keer kwam de ziekte weer terug. Tijdens de laatste poging vertelt ze ons dat ze naar de vallei wil en dat ze nog wat moet scheppen.
Deze stichting, waarvan niets is overgebleven, markeerde het begin van de geschiedenis van het dorp. De bron van Burle staat nog steeds bekend om de genezing van huidziekten.
Enkele jaren later ontmoette Enimie de bisschop van Mende, Saint Hilaire. Ze bracht hem hulde en verbond zo haar kloostergemeenschap aan het bisdom Mende. Dit is de reden voor de heroprichting van de stad in 951 door de bisschop van Mende, Etienne. De benedictijnenabdij bestaat vandaag de dag nog steeds, in de vorm van het Pierre Delmas College, dat uitkijkt over de stad en waarvan de eetzaal uit de 12e eeuw bewaard is gebleven.
Enimie vocht tegen de Drac, die in de Gorges du Tarn woedde. Stroomopwaarts van het dorp Les Vignes wist ze de Drac te stoppen dankzij een groot rotsblok dat op de Drac stortte en hem immobiliseerde. Haar tweelingbroer staat altijd op de uitkijk voor de terugkeer van de demon; je herkent hem gemakkelijk als een grote naald die over de vallei uitkijkt. Van stroomafwaarts lijkt het op een wolf die naar de maan huilt.
De grootste wonderen van de oude Enimie leven lang voor hun tijd. In de 13e eeuw ontdekte een monnik het graf van de heilige en toen hij het opende, zag hij het lichaam intact en klaar voor rozen en seringen! Dat noemen wij “in de geur van heiligheid”!
Gebrandschilderde ramen Saint-privat & Sainte.enimie - Cathedrale Mende
WaterspuwerBibliografie :
Contes et légendes de Lozère, uitgegeven door Les amis du Païs en Escolo Gabalo, 2011.
Het beest van Gévaudan
Wat gebeurde er tussen juni 1764 en juni 1767?
